Fala skupiona

Ostrogę piętową lokalizujemy za pomocą USG na tylnej stronie pięty w miejscu przyczepu ścięgna Achillesa do kości piętowej, bezpośrednio nad guzem piętowym. Z uwagi na powierzchowne położenie ostrogi należy zastosować kołpak żelowy ogniskujący 0,5 cm od jego szczytu.

Głowicę umieszczamy na wysokości zwapnienia w obrębie ścięgna Achillesa. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,4 mJ/mm2, tak aby przy gęstości energii 0,4 mJ/mm2 zaaplikować 2000 uderzeń. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 Hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 Hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Gęstość energii 0,4 mJ/mm2 stosuje się w celu dezintegracji złogu i uzyskania efektu przeciwbólowego, może jednak ona nie być tolerowana przez wszystkich pacjentów. W takiej sytuacji należy zastosować inną gęstość energii, możliwie najwyższą i jednocześnie tolerowaną przez pacjenta.

W przypadku objawowej ostrogi piętowej górnej na ogół wykonać należy 3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Ostrogę piętową lokalizujemy za pomocą usg na wysokości guzka przyśrodkowego kości piętowej.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy w miejscu, w którym znajduje się ostroga. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,4 mj/mm2, tak aby przy gęstości energii
0,4 mj/mm2 zaaplikować 2000 uderzeń. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Gęstość energii 0,4 mj/mm2 stosuje się w celu dezintegracji ostrogi i uzyskania efektu przeciwbólowego, może jednak ona nie być tolerowana przez wszystkich pacjentów. W takiej sytuacji należy zastosować inną gęstość energii, możliwie najwyższą i jednocześnie tolerowaną przez pacjenta.

Liczba zabiegów:
W przypadku objawowej ostrogi piętowej dolnej na ogół wykonać należy 3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym
a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Przyczep powięzi podeszwy stopy do guzka przyśrodkowego kości piętowej oraz samą powięź lokalizujemy za pomocą usg. Badanie usg pozwala na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy w miejscu bólu, trzymając go nieruchomo lub wolno przemieszczając go po małej powierzchni. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia powięzi podeszwy stopy na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Ścięgno rzepki odnajdujemy pomiędzy wierzchołkiem rzepki a guzowatością kości piszczelowej. Podczas opracowywania górnej części ścięgna, terapeuta wolna ręką powinien spychać rzepkę w kierunku dolnym/stosować lekki docisk górnej części rzepki w kierunku grzbietowym tak, aby jej dolna część uniosła się ku górze. Z uwagi na powierzchowny przebieg ścięgna należy zastosować kołpak żelowy ogniskujący 0,5 cm od jego szczytu.

Zabieg:
Na początku zabiegu głowicę umieszczamy na ścięgnie rzepki w miejscu największego bólu – zazwyczaj miejsce to znajduje się w części środkowej ścięgna. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Po zaaplikowaniu 1000 uderzeń, kolejny 1000 uderzeń aplikujemy na pozostałą część ścięgna, wolno przemieszczając głowicę.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia ścięgna rzepki na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi (jest to zależne od reakcji pacjenta) z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Kaletkę krętarzową lokalizujemy za pomocą usg na wysokości krętarza większego kości udowej. Badanie usg pozwala także na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na kaletce krętarzowej, wolno przemieszczając ją podczas zabiegu po całej powierzchni kaletki. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 3000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia kaletki krętarzowej na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi (jest to zależne od reakcji pacjenta) z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Nadkłykieć przyśrodkowy lokalizujemy powyżej i do wewnątrz w stosunku do bloczka kości ramiennej, na dalszym końcu brzegu przyśrodkowego jej trzonu. Wspólne ścięgno zginaczy nadgarstka i palców oraz ścięgno mięśnia nawrotnego obłego przyczepiają się do przedniej części nadkłykcia przyśrodkowego. Badanie USG pozwala na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Głowicę umieszczamy na przyczepie wspólnego ścięgna zginaczy nadgarstka i palców oraz ścięgna mięśnia nawrotnego obłego do przedniej części nadkłykcia przyśrodkowego. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mJ/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 Hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 Hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

W przypadku łokcia golfisty na ogół wykonać należy 3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Nadkłykieć boczny lokalizujemy powyżej i zewnętrznie od główki kości ramiennej oraz poniżej końca dolnego grzebienia nadkłykciowego. Wspólne ścięgno prostowników nadgarstka i palców oraz ścięgno mięśnia odwracacza przyczepiają się do przedniej części nadkłykcia bocznego. Badanie USG pozwala na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Głowicę umieszczamy na przyczepie wspólnego ścięgna prostowników nadgarstka i palców oraz ścięgna mięśnia odwracacza do przedniej części nadkłykcia bocznego. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mJ/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 Hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 Hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

W przypadku łokcia tenisisty na ogół wykonać należy 3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Kaletkę podbarkową lokalizujemy za pomocą USG tuż poniżej wyrostka barkowego łopatki. Badanie USG pozwala także na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Głowicę umieszczamy na kaletce podbarkowej, wolno przemieszczając ją podczas zabiegu po całej powierzchni kaletki. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mJ/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 Hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 Hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 3000 uderzeń.

W przypadku zapalenia kaletki podbarkowej na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi (jest to zależne od reakcji pacjenta) z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Guzek większy, do którego przyczepia się mięsień nadgrzebieniowy wyczuwalny jest palpacyjnie na kości ramiennej do przodu od wierzchołka wyrostka barkowego łopatki i nieco niżej (w opisanej pozycji pacjenta). Ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego biegnie od guzka większego kości ramiennej w kierunku górnym. Badanie usg pozwala na dokładną lokalizację ścięgna i dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na ścięgnie mięśnia nadgrzebieniowego, wolno przemieszczając ją po całej dostępnej powierzchni ścięgna. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Zwapnienie w obrębie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego lokalizujemy za pomocą usg po przedniej stronie barku (w zalecanym ułożeniu zabiegowym), między wierzchołkiem wyrostka barkowego łopatki, a guzkiem większym. Prócz dokładnej lokalizacji zwapnienia, badanie usg pozwala także na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na wysokości zwapnienia w obrębie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,4 mj/mm2, tak aby przy gęstości energii 0,4 mj/mm2 zaaplikować 2000 uderzeń. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Gęstość energii 0,4 mj/mm2 stosuje się w celu dezintegracji złogu i uzyskania efektu przeciwbólowego, może jednak ona nie być tolerowana przez wszystkich pacjentów. W takiej sytuacji należy zastosować inną gęstość energii, możliwie najwyższą i jednocześnie tolerowaną przez pacjenta.

Liczba zabiegów:
W przypadku zwapnienia zlokalizowanego w obrębie ścięgna mięśnia nadgrzebieniowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Guzek większy kości ramiennej, do którego przyczepia się mięsień podgrzebieniowy wyczuwalny jest palpacyjnie po bocznej stronie ramienia, poniżej wyrostka barkowego (w opisanej pozycji pacjenta). Ścięgno mięśnia podgrzebieniowego biegnie od guzka większego wzdłuż grzebienia łopatki, tuż pod nim. Badanie usg pozwala na dokładną lokalizację ścięgna i dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na ścięgnie mięśnia podgrzebieniowego, wolno przemieszczając ją po całej dostępnej powierzchni ścięgna. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia ścięgna mięśnia podgrzebieniowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Zwapnienie w obrębie ścięgna mięśnia podgrzebieniowego lokalizujemy za pomocą usg po bocznej stronie barku (w zalecanym ułożeniu zabiegowym), pod wyrostkiem barkowym, tuż za guzkiem większym. Prócz dokładnej lokalizacji zwapnienia, badanie usg pozwala także na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na wysokości zwapnienia w obrębie ścięgna mięśnia podgrzebieniowego. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,4 mj/mm2, tak aby przy gęstości energii 0,4 mj/mm2 zaaplikować 2000 uderzeń. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Gęstość energii 0,4 mj/mm2 stosuje się w celu dezintegracji złogu i uzyskania efektu przeciwbólowego, może jednak ona nie być tolerowana przez wszystkich pacjentów. W takiej sytuacji należy zastosować inną gęstość energii, możliwie najwyższą i jednocześnie tolerowaną przez pacjenta.

Liczba zabiegów:
W przypadku zwapnienia zlokalizowanego w obrębie ścięgna mięśnia podgrzebieniowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Guzek mniejszy kości ramiennej, do którego przyczepia się mięsień podłopatkowy wyczuwamy palpacyjnie na przedniej stronie kości ramiennej (w opisanym ustawieniu pacjenta), tuż obok wyrostka kruczego w kierunku bocznym. Ścięgno mięśnia podłopatkowego biegnie poziomo od guzka mniejszego w kierunku przyśrodkowym. Badanie usg pozwala na dokładną lokalizację ścięgna i dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu. Przed zabiegiem opracowywaną powierzchnię pokrywamy żelem.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na ścięgnie mięśnia podłopatkowego, wolno przemieszczając ją po całej dostępnej powierzchni ścięgna. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia ścięgna mięśnia podłopatkowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Zwapnienie w obrębie ścięgna mięśnia podłopatkowego lokalizujemy za pomocą usg po przedniej stronie barku, tuż obok guzka mniejszego kości ramiennej (przyśrodkowo od niego), do którego przyczepia się się ścięgno mięśnia podłopatkowego. Prócz dokładnej lokalizacji zwapnienia, badanie usg pozwala także na dobór właściwego kołpaka żelowego, który użyty zostanie podczas zabiegu.

Zabieg:
Głowicę umieszczamy na wysokości zwapnienia w obrębie ścięgna mięśnia podłopatkowego. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,4 mj/mm2, tak aby przy gęstości energii 0,4 mj/mm2 zaaplikować 2000 uderzeń. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Gęstość energii 0,4 mj/mm2 stosuje się w celu dezintegracji złogu i uzyskania efektu przeciwbólowego, może jednak ona nie być tolerowana przez wszystkich pacjentów. W takiej sytuacji należy zastosować inną gęstość energii, możliwie najwyższą i jednocześnie tolerowaną przez pacjenta.

Liczba zabiegów:
W przypadku zwapnienia zlokalizowanego w obrębie ścięgna mięśnia podłopatkowego na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.

Lokalizacja:
Ścięgno achillesa odnajdujemy nad guzem piętowym, na którym bierze ono swój początek. Z uwagi na powierzchowny przebieg ścięgna należy zastosować kołpak żelowy ogniskujący 0,5 cm od jego szczytu.

Zabieg:
Podczas zabiegu należy opracować całe ścięgno, wolno przemieszczając głowicę po stronie bocznej, grzbietowej i przyśrodkowej ścięgna. Aby na początku zabiegu uniknąć negatywnej reakcji pacjenta, w ciągu pierwszych uderzeń gęstość energii należy zwiększać od około 0,1 do 0,2 mj/mm2. Jeśli osiągnięcie górnej wartości gęstości energii nie jest możliwe należy stosować możliwie najwyższą wartość z tego zakresu. Uderzenia należy aplikować z częstotliwością 4-8 hz, przy czym korzystne jest rozpoczęcie zabiegu przy niższej wartości częstotliwości (4-5 hz) i dopiero po osiągnięciu górnej wartości gęstości energii zwiększenie częstotliwości. Podczas zabiegu należy zaaplikować 2000 uderzeń.

Liczba zabiegów:
W przypadku zapalenia ścięgna achillesa na ogół wykonać należy 2-3 zabiegi (jest to zależne od reakcji pacjenta) z zastosowaniem tygodniowych przerw. Odstępy między zabiegami mogą być inne, ale należy pamiętać o tym, aby kolejny zabieg wykonać między czwartym a dziesiątym dniem po poprzednim zabiegu.